Band 1: The Laughing Vampire.
Wärend e jonke Jong, just als Vampir operstanen ass, Akten vun enger schrecklecher Wüst mécht, weist d'Stad ronderëm him all seng Perversioun. Déi Erwuesse Mëssbrauch vun hirer Kraaft, d'Jongen degeneréieren a benotzen all verfügbare Mëttele fir hiert Zil z'erreechen fir hiren niddregen Instinkter z'entloossen. Wie kann net verstoen an Oppositioun maachen ass veruerteelt ze änneren oder verréckt ze ginn. Also wat ass de richtegen Horror? De Vampire dee stierft fir sech selwer z'iessen oder déi krabbend Krankheet an der Gesellschaft verstoppt déi sech lues korrupt mécht ouni opgefall ze sinn?
Band 2: Paradäis.
No den Ereegnisser, déi am éischte Band erzielt goufen, liewen d'Luna an de Konosuke elo zesumme mat der aler Fra Vampire als Gesellen, als Liebhaber, an enger diabolescher Onschold, ëmbréngen fir hiren Duuscht no Blutt ze läschen, mam Doud a Léift ënner dem Dram vum éiwege bäitrieden. Jugend. Mëttlerweil sicht e jonke Jong mam Numm Makoto no senger verluerer Schwëster Miko, déi viru Joeren ënner mysteriéisen Ëmstänn verschwonnen ass. Awer wat ass wierklech mat deem Meedche geschitt, wat gär Grubber giess huet an dovun gedreemt huet vun hinnen ze ginn? A verstoppt een wierklech e schrecklecht Geheimnis? D'Weeër vun all de Personnage wäerte dramatesch kollidéieren an onerwaart Konsequenze bréngen nodeems d'Saachen no an no verroden ginn.
Eng Geschicht suspendéiert tëscht Witz an Dekadenz, déi eng kloer Nostalgie fir déi däitsch Cinematographie a Federico Fellini weist, wou d'Blutt benotzt gëtt fir eng grouss an eenzeg visuell amoral Geschicht ze verfollegen.
